sinnefo

Στο δικό μου κόσμο

Στο δικό μου κόσμο δεν υπάρχουν κάγκελα μόνο παράθυρα και πόρτες που ανά πάσα στιγμή μπορείς να φύγεις, στο δικό μου κόσμο υπάρχει μόνο ελευθερία, δεν υπάρχουν φωνές μόνο ήρεμες μέρες που μέσα τους αρμενίζουν τα όνειρά μου και τα θέλω μου, στο δικό μου κόσμο μόνο η αγάπη έχει θέση, στο δικό μου κόσμο είμαι Άνθρωπος... Η ζωή είναι τόσο λίγη που τις μέρες που αισθάνομαι καλά θέλω να τις στολίζω όμορφα να είναι δικές μου. Έμαθα στο δικό μου κόσμο να φτιάχνω νησίδες χαράς και μπάλες από αρμονία, έμαθα να χαμογελάω ,και τα βράδια στο δικό μου κόσμο δεν είναι άγρυπνα, έμαθα να αφήνω το δάκρυ να κυλίσει άφοβα χωρίς ντροπή μπας και με δουν.
Στο δικό μου κόσμο υπάρχουν κοιλάδες και νερά γάργαρα και μια αγκαλιά πάντα ανοιχτεί να με θωπεύσει, χωρίς να με κρίνει και με αγαπάει έτσι όπως είμαι. Γιατί στο δικό μου κόσμο αυτή η αγκαλιά με αγαπάει για αυτό που είμαι και με αγαπάει πολύ γιατί μου συγχωράει τις υποχονδρίες μου, τις σιωπές μου, την ανάγκη μου να μένω μόνη, στο δικό μου κόσμο είμαι Άνθρωπος… δεν μπορείς να καταλάβεις και δεν έχω αυτή την απαίτηση τις μέρες που είμαι καλά θέλω να πιω την ζωή να βουτήξω μέσα της και να την ρουφάω με λαιμαργία τις μέρες που είμαι καλά και το σκοτάδι δεν είναι πίσω μου να με χτυπάει στη πλάτη και να μου κουνά το χέρι με επιτακτικό τρόπο σαν να μου λέει: εδώ είμαι δεν σε ξέχασα το νους σου, αυτές τις μέρες θέλω να τις θυμάμαι ως και το τελευταίο λεπτό και πίστεψε με απ’ τους ανθρώπους δεν ζητούσα ποτέ πολλά αυτό που ζήτησα «αγάπη» το λένε οι άνθρωποι ίσως είναι τελικά το ύψιστο αγαθό και είναι πολύ για να το προσφέρουν αφειδώλευτα. Και ο θεός αυτό τον κόσμο μου τον στέρησε είναι πια ελάχιστες οι φορές που μου επιτρέπει να μπαίνω...