Χωρίς τίτλο

Έσυρα τη φωνή

σε διαδρομές αντίστροφες

εκεί που το πνεύμα συναντά το σώμα

και η ύλη διαφεύγει της οντότητας

έσυρα φωνή στις φτέρνες

των ματόφυλλων

ξαμώνοντας στα λιθάρια

και μπήγοντας λεπίδια

στον αυτόχειρα καιρό.

Είναι δεκατριών και γράφει…

Ο χωρισμός μπορεί να είναι δύσκολός, αλλά η αγάπη δυσκολότερη
Όταν ακούς τη λέξη «σ’ αγαπώ», διαπερνά το σώμα σου σαν κόκκοι άμμου από ανεμοθύελλα που τρυπάνε την καρδιά σου και την ανοίγουν διάπλατα σε αυτόν που αγαπάς. Όταν ακούς τη λέξη «σ’ αγαπώ» φουσκώνουν τα πνευμόνια σου και ξεφυσάς από το βάρος που έχει αυτή η λέξη. Το πρόσωπό σου είναι σαν το σύμπαν, τα μάτια σου είναι δυο μεγάλα άστρα που λάμπουν όλη τη μέρα εκτός απ’ όταν ξεκουράζονται για να είσαι όλο και πιο δυνατή την άλλη μέρα, πιο δυνατή και πιο όμορφη, όταν τα μάτια σου με κοιτάζουν μαγεύομαι κι όταν με ακουμπάς αλλάζω τη ζωή μου και φεύγω στο διάστημα ελπιδοφόρος ότι θα βρω κάτι ομορφότερο από σένα αλλά μάταια ψάχνω για αυτό το λόγο αγάπη μου σε αγαπώ. Με κάθε σου βήμα έρχεσαι και πιο κοντά σε μένα με κάθε σου χαμόγελο μου δίνεις ελπίδες για το κάθε «γιατί» στην ευτυχισμένη αλλά και μίζερη ζωή μου για μένα είσαι το ουράνιο τόξο μετά την βροχή γιατί το σώμα ερωτεύεται αλλά η ψυχή αγαπάει. Η αγάπη μου είναι ένα καράβι, σε όλες τις φουρτούνες σηκώνεται και συνεχίζει αλλά κανείς δεν ξέρει αν τα βράχια που θα συναντήσει θα το βοηθήσουν ή θα το κάνουν κομμάτια. Για όλα αυτά δεν μπορώ να αφήσω αυτό το ποίημα χωρίς να πω «Σ’ αγαπώ».

Γ.Κ

Και τι τίτλο να βάλω;

Το μάτι μου κλείνει

στην αθέατη πραγματικότητα

μιας ξοδεμένης έκρηξης,

δίχως σημασία η ροή του λόγου

γελάει σαν τεντωμένη χορδή βιολιού,

απώτερος σκοπός μου

η διαφυγή προς την ελπίδα.