Έχουν σκεπάσει τη μισή μου την ψυχή
με τις φτερούγες τους η τρέλα κ’ η λωλάδα
και με ποτίζουν φλόγινο κρασί
και με καλούν στη σκοτεινή κοιλάδα.
Και το κατάλαβα πως πρέπει πια να υποταχτώ
στην τρέλα αυτή και να υπομένω
αφουγκραζόμενη το παραμιλητο
που είναι δικό μου κ' έχει γίνει κιόλας ξένο.
λες κ' είταν μάτια πετρωμένου μαρτυρίου
μήτε τη μέρα που με βρήκε η συμφορά
μήτε τη λίγην ώρα του επισκεπτηρίου
μήτε τα χέρια που δροσίζανε τον πυρετό μου
μήτε της λεύκας την τρεμάμενη σκιά
μήτε τα λόγια που αχνοσβήναν στη γωνιά του δρόμου
τα «μην ανησυχείς» στερνή παρηγοριά.
Αννα Αχματοβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου