Το διάστημα είναι αίμα κι άλωση-
τη γραφή εγώ χάος όρισα:
εκεί οι λέξεις μου έπεσαν
και το κορμί μου πέφτει
και η κεφαλή ακολουθεί...
Ο χαμένος
Δεν ήταν ανάμεσά μας απόσταση-
Σκόνη το δέντρο της αγάπης,
και η νύχτα αγώγι που κουβαλά τα βήματά μου,
και κουβαλά την έρημο
Δεν ήταν ανάμεσά μας απόσταση-
Η ώρα ήταν γύμνια
κι ένδυμα ο θάνατός μου:
Ο κληρονόμος της άμμου
φέρνει τη μαύρη πέτρα για ψωμί
τον ήλιο, απόσκιο και νερό
Άδωνης
7 σχόλια:
Πέμπτη 27
nef.,
απαντώ εδώ, αντί για αλλού.
μου άρεσε ο σημερινός σου Κρισναμούρτι.
σωστός.
:)
γι'αυτούς, ου τόπος...
ζεσταίνουν το κορμί της γης...
να βρέχεις νερό σύννεφο.
μερικ΄ς φορές οι άνθρωποι βρέχουν δάκρυα.
@ κάθομαι σαν τα παιδιά
κάτω από βροχές, μπόρες...
και δεν ξέρω πιά,
πώς να φυλαχτώ...
Ο κληρονόμος της άμμου φέρνει τη μάυρη πέτρα για ψωμί μα δεν τη δίνει. Κάθεται απέναντι και μας κοιτά με μάτια διψασμένα για αγάπη.
Ακούς την αγάπη;
..λεξεις που γλιστρουν
απο τ'αδυνατισμενα δαχτυλα σου
..κορμι φυλλοβολο που ξεραινεται
πριν προλαβει να πεσει
..το κεφαλι σκυμμενο
ολα ακολουθουν
κι εγω εσενα
# καλώς ορισες misstati
υπεροχο ποστ ... καταφερα να βρω αυτο το κειμενο που εψαχνα ...
σας ευχαριστω πολυ ....
κυβελη
Δημοσίευση σχολίου