Άσε με να πλημμυρίσω την ψυχή σου
σα ρυάκι να κυλίσω στις ζεστές νιφάδες των ματιών σου.
Απέναντι το κέλυφος που σπάει, χίλια χρόνια και ακόμα εκεί.
Πού πας;
Μα δεν μου αποκρίνεσαι.
Να αγγίξω με τα ακροδάχτυλά μου τις παρυφές των ονείρων σου να γίνω το άσπρο της σκέψης σου, το φως που απορρίπτω, να χαθώ σε πλάνες θάλασσες.
Ποιος ορίζει το βιωμένο και ποιος το αβίωτο;
Σαν ψίχουλο σε καθαρό νερό επιπλέεις και αποπνέεις δάκρυ μου, φεγγρίζω το νερό της θλίψης μου, νοσφίζομε τον ίσκιο σου, σταγόνα φθισική το δάκρυ μου ροκανίζει φιλήδονα ανέμους σιωπηλούς.
Σαν ψίχουλο σε καθαρό νερό επιπλέεις και αποπνέεις δάκρυ μου, φεγγρίζω το νερό της θλίψης μου, νοσφίζομε τον ίσκιο σου, σταγόνα φθισική το δάκρυ μου ροκανίζει φιλήδονα ανέμους σιωπηλούς.
Γιατί;
Γιατί η θάλασσα είναι ποταμός, και ο ουρανός δρόμος.
2 σχόλια:
αρέσουν στην καρδιά μου αυτά που γράφεις :)
Και στην δικιά μου λέμε..:)
Δημοσίευση σχολίου