Πέμπτη 31 Μαΐου 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι




"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"



Κείμενο:

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Σάββατο 26 Μαΐου 2007


Στην Αμαλία


Τι ονειρευόσουν ψυχή μου την ώρα κείνη;
Ονειρευόσουν τα παιδιά να παίζουν στις αλάνες;
Ονειρευόσουν να χορεύεις με τον έρωτα των παιδικών σου χρόνων; Ονειρευόσουν το αγουροξυπνημένο βλέμμα του πρωινού χωρίς πόνο; Ονειρευόσουν να κολυμπάς στη θάλασσα παρέα με τον άνεμο;
Να κάνεις μακροβούτια στη ζωή χωρίς ανάσα;
Να απλώνεις τα χέρια στον ουρανό να φτάσεις τα αστέρια, γιατί η ζωή είναι μικρή και το ξέρεις καλύτερα απ’ όλους.
Ονειρευόσουν να πατήσεις και τα δυο σου πόδια στη γη;
Τι από όλα αυτά ονειρευόσουν ψυχή μου, ονειρευόσουν ανθρώπους περισσότερο ανθρώπους; Ότι κι αν ονειρευόσουν τώρα θα το έχεις απλόχερα. Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση.

Παρασκευή 25 Μαΐου 2007


Σε έναν άνεμο δραπέτη...


Θα ανταμώνουμε στις αναμνήσεις του παρελθόντος.

Γελώντας με τη γλυκιά αύρα της Αγάπης

Θα μεθάμε με τη λατρεία του κορμιού,

ξέπνοοι πάνω Στον αφρό της θάλασσας

Θα μου κρατάς το χέρι εκεί στο ουράνιο τόξο των χρωμάτων.

Θα περπατάμε στη θολή αχλή του χρόνου

χωρίς φτιασίδια χωρίς ένδυμα .

Ωκεανός…και τυλίγω τα χέρια γύρω μου… άγγιγμα δικό σου…

κάθε κύτταρο κάθε σπιθαμή.

Ωκεανός απέραντος απλώνω τα χέρια στον ήλιο

ζητώ βάλσαμο για τις πληγές.

Παρακαταθήκη αφήνω την ψυχή…

Τετάρτη 16 Μαΐου 2007


α, θ, ν, τ, ο, ς, α,

8,1,13,1,19,15,24,

γράμματα και αριθμοί χορεύουν, ξεφυσάω,

δεν μου είναι βολετό να συγκεντρωθώ

και μια φωνή πίσω μου και μπρος να μου χλευάζει

δεν ξέρω που να βάλω τα χέρια μου,

στο μυαλό μου ίσως για να ζεσταθούν από την παγωνιά του Ιούλη,

τι γυρεύουν οι πεταλούδες μέσα στο κατακαλόκαιρο;

Κυριακή 13 Μαΐου 2007


Ειπα κάτι να σου γράψω μα τα λόγια μου

είναι φτωχα...

Ένας ευαίσθητος ληστής

Στιχοι:Νίκος Γκάτσος

Μουσική:Μάνος Χατζιδάκις


Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα

μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα

ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα

θ'πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα

μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα


Μια και με γράψανε φονιά

πήρα τον κόσμο παγανιά

και την ζωή σεργιάνι

κακό να κάνω στους κακούς

που εσύ μονάχα τους ακούς

μα ο νους σου δεν τους πιάνει


Στην ερημιά που 'χα βρεθεί

με το 'να χέρι στο σπαθί

και τ' άλλο στο βαγγέλιο

ήρθαν μανάδες κι ορφανά

κι είπα το δάκρυ που πονά

να τους το κάνω γέλιο


Μα τώρα που 'φτασε η στιγμή

να κλείσουν οι λογαριασμοι

ποιός τάχα θα μπορέσει

να δει πως είχα μια καρδιά

σαν της αγάπης τα παιδιά

και να με συγχωρέσει;
Μόνο εσύ κανείς άλλος...κανείς

Παρασκευή 11 Μαΐου 2007


Ένας καιρός άνομβρος
Σεργιανίζει με αθυμία
Πάνω στο σώμα που τέμνει
τα άδολα όνειρα
φάσκω και αντιφάσκω πάνω
στη σαθρή χορδή του χρόνου
κυνηγάω χίμαιρες ,κατάδηλος
σαϊτεύω τον καιρό που
σεργιανίζει με αθυμία;
Μια βροχή περιμένω για να τρυγήσω
Ότι απόμεινε στη χορδή του χρόνου.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2007


Αυτό το ποίημα γράφτηκε από ένα κοριτσάκι που πεθαίνει πάσχοντας από καρκίνο και είναι σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.Οι γιατροί του δίνουν μόνο άλλους 6 μήνες ζωής.


SLOW DANCE


Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-πάρκ?
ή άκουσες την βροχή να πέφτει στο χώμα?
Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας?
Χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα?
Καλύτερα να χαλαρώσεις.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα?
Όταν ρωτάς κάποιον «πως είσαι?»
Ακούς την απάντηση?
Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά με
σκέψεις για εκατοντάδες δουλειές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου?
Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αυτό αύριο»
και μέσα στην βιασύνη σου δεν είδες την λύπη του?
Έχασες επαφή άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει επειδή ποτέ δεν είχες τον χρόνο
να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις «γεια!»
Καλύτερα χαλάρωσε.Μην χορεύεις τόσο γρήγορα .
Η ζωή είναι μικρήΗ μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου χάνεις τημισή χαρά της διαδρομής.
Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες......
Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι' αυτό χαλάρωσε.
Ακου την μουσική Πριν τελειώσει το τραγούδι.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2007


Τα χεριά μου έγιναν άχυρα κάτω από τα σπασμένα αναφιλητά των ήχων
τα όρια είναι η απελπισμένη κραυγή της σκοτεινής μου ζωής τα αγγίζω τα μετρώ και γυρίζω πίσω εκεί που ο θάνατος σμίγει με τη ζωή κανείς πια… κανείς… τα πάθη μου είναι σκέψεις που πετάνε ενώ αποπνέω στις έξω μου αναλήθειες
μια σάτιρα χωρίς τέλος σατιρίζουν, χλευάζουν σα σμάρι μελισσών στο σκοτάδι των αρρωστημένων παραισθήσεων μου. Η αγοραφοβία μου , η μοναχικότητα... να επιδίδομαι στην ανεξέλεγκτη κατάθλιψη μου και να κρύβομαι στο πίσω μέρος του μυαλού μου εκεί που έχω καταγράψει την αναίσχυντη λαιμαργία μου για τη ζωή και συγχρόνως για το θάνατο.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2007


Μέσα στη υπόκωφη σιωπή της άμμου σημαδεύω τις λέξεις εμποτίζω το είναι μου με σκοτάδι μετρώ την απουσία σου και ξαναγεννιέμαι μέσα από την δική σου στάχτη ιχνηλατώ την σκιά σου βήμα, βήμα σκαλί το σκαλί και δεν έχω τίποτε άλλο γιατί όλα μου τα πήρες, τους ήχους απ’ τις λέξεις, τις λέξεις απ’ τους στίχους και τώρα τι ποιόν κοροϊδεύω, ποιόν γελοιοποιώ το δύστυχο εαυτό μου. Ω δύστυχε εαυτέ μου αναδύομαι από τα έγκατα της γης οι ρίζες μου μπλέχτηκαν σε τρελό μεθύσι δεν βλέπεις , δεν ακούς , πως μπορείς να μην ακούς! Δύστυχε εαυτέ μου κοίτα τους τοίχους, εκεί έχω γράψει τη λέξη που πληγώνει και τη σημαδεύω Σιωπή! Σιωπή ! Σιωπή !