Ημερολόγιο

 Κράτα με  ζωή, κράτα με γερά μη λαθέψεις και με αφήσεις στα άγρια νερά σου

 κατάρα, ενοχές που βουίζουν  στο μυαλό, σμάρι μελισσών.

Προσεύχομαι μα δεν ξέρω πια προσευχή είναι κατάλληλη για μένα

Ξέρω , μα δεν μετανιώνω για τίποτα

Η ζωή με πότισε σαν καλός κηπουρός να είναι καλά που με φρόντισε,

με πήρε στα έμπειρα χέρια της, με κανάκεψε, με δρόσισε, με κλάδεψε, μου έδωσε

φτερά και μου τα έκοψε να νιώσω το μεγαλείο της

Ευχαριστώ,  ευχαριστώ για όλα

Ευχαριστώ για μένα

Και θέλω να ουρλιάξω 

και η φωνή να ακουστεί ως τα έγκατα της απάρνησής μου 

μια καλοστημένη μηχανή από σάπιες υποσχέσεις 

προς τον ανομολόγητο ερωτά μου 

το θάνατο μου και τη ζωή μου. 

Ακούς, μόνο να με ακούς μόνο, μετά …τίποτα, 

πλημμυρίζω το κατεστημένο της φθισικής  υπομονής μου,  

θερίζω ότι απόμεινε από την αποτρόπαια εκτέλεση του εαυτού μου, 

και γυρίζω πίσω θύτης και θύμα 

ξανά εκεί που η ζωή μου απαρνήθηκε τη ζωή...