Σε διαδρομές αντίστροφες εκεί που το πνεύμα συναντά
Το σώμα και η ύλη διαφεύγει
Που την ηδονή ξεγελώ…
Εκεί ξεθηκαρώνω το ξίφος μου με τα δυο μου πόδια στέρεα στη γηΝα αισθάνομαι τις φτέρνες παλλόμενα κακτόφυλλα στην καρδιά των βλεφάρων μου
Εκεί στήνει η γηθοσύνη τη λαχτάρα της και παίζει με τις λέξεις
Μα μια ζωή δεν μου αρκεί,
Ο στόχος δεν με συγκινεί,
Τα γράμματα δεν με βαστούν
Για αυτό και εγώ ζύγισα τα χέρια μου,
Φίλησα τον ίσκιο μου
Και φώναζα μέσα απ’ τη σιωπή:
"Χτύπα, χτύπα κι άλλο,
Πιο βαθιά πιο πολύ
Ρίξε, ρίξε όλο το θάνατο αντέχω"!
Το σώμα και η ύλη διαφεύγει
Που την ηδονή ξεγελώ…
Εκεί ξεθηκαρώνω το ξίφος μου με τα δυο μου πόδια στέρεα στη γηΝα αισθάνομαι τις φτέρνες παλλόμενα κακτόφυλλα στην καρδιά των βλεφάρων μου
Εκεί στήνει η γηθοσύνη τη λαχτάρα της και παίζει με τις λέξεις
Μα μια ζωή δεν μου αρκεί,
Ο στόχος δεν με συγκινεί,
Τα γράμματα δεν με βαστούν
Για αυτό και εγώ ζύγισα τα χέρια μου,
Φίλησα τον ίσκιο μου
Και φώναζα μέσα απ’ τη σιωπή:
"Χτύπα, χτύπα κι άλλο,
Πιο βαθιά πιο πολύ
Ρίξε, ρίξε όλο το θάνατο αντέχω"!
Ήταν εκεί να με θανατώνει
Να με τεμαχίζει
Να με θάβει στους δαιδαλώδεις δρόμους της
Και ήταν πάλι εκεί
Να με θωπεύει
Να με βαυκαλίζει
Με «ερωτικά σονέτα»
«ελεύθερους πολιορκημένους»
Και έναν «ήλιο πρώτο»
Να με τεμαχίζει
Να με θάβει στους δαιδαλώδεις δρόμους της
Και ήταν πάλι εκεί
Να με θωπεύει
Να με βαυκαλίζει
Με «ερωτικά σονέτα»
«ελεύθερους πολιορκημένους»
Και έναν «ήλιο πρώτο»
Νεφέλη
5 σχόλια:
@ μου φτάνει και μου περισσεύει μιά ζωή...
καλη μου λεξούλα και αγαπημένη να μου εισαι καλά:)
Ναι, όταν η ποίηση βρίσκει πρόσφορο έδαφος -είτε αυτό λέγεται πληγή, είτε λαχτάρα- θανατώνει, τεμαχίζει, θάβει, θωπεύει, βαυκαλίζει, όπως λες!...
Καλημέρα, Συννεφούλα!
με βαυκαλίζει, με θωπεύει με θανατώνει με τεμαχίζει
κι εγώ συμφωνώ.
με κάνει να υπάρχω. δεν είναι απλό, το ξέρω...
τίποτα δεν ξέρω. επιθυμώ να ζήσω.
καλημέρα και σ'ευχαριστώ...
@
Και φώναζα μέσα απ’ τη σιωπή:
"Χτύπα, χτύπα κι άλλο,
Πιο βαθιά πιο πολύ
Ρίξε, ρίξε όλο το θάνατο αντέχω"!
Δημοσίευση σχολίου