Φλέρυ Νταντωνάκη

"εγώ είμαι ένα σύννεφο"

Λίγο πριν την πρόβα ήχου, η Φλέρυ εξαφανίστηκε.

Όλοι πάγωσαν, δοκίμαζε το ενδιαφέρον τους άραγε

για να την ψάξουν και να την φέρουν πίσω, μάλλον έτσι είναι.

...........................................................................................................

...........................................................................................................

Αυτή ήταν η πρώτη θέαση ενός πλάνου, η πρώτη φορά, ένα

πέρασμα που δεν είχα κανένα λόγο να πάω από κει ποτέ.

Ένα πλάνο που αρχίζει να κάνει κόκκους μέχρι που και-

γεται με το τρίτο κουδούνι της παράστασης.

..........................................................................................................

..........................................................................................................

κόσμος και μικρόκοσμος μπροστά της την άκουγε το βρά-

δυ, είχαν φέρει και τον Μάη μαζί τους, και στο τέλος τραγούδησαν

ένα τραγούδι, το είπαν όλοι, σαν παιδιά έγιναν, ο καθένας ξε-

χωριστά θυμήθηκε το αγγελούδι του κι αυτό τον καθένα.

.........................................................................................................

.........................................................................................................

το αόρατο είναι παρών, μας ξέρουν

με τα ονόματά μας κι εσύ που 'σαι ο πιο ξένος ανάμεσά μας,

κοίτα κι εσύ, κοίτα το αίμα που αιμορραγώ, αν μπορείς

να δεις ψηλά πως τρέχει απ' το μανίκι μου.

.........................................................................................................

.........................................................................................................

Κάθε βράδυ εκεί σαν σε ακρογιαλιά ζωές εν εξάρσει. Μια

σκηνή που ο Τρισμέγιστός της όπου πατούσε έλειωνε το χιό-

νι της ψυχής του καθενός.

........................................................................................................

........................................................................................................

Χάθηκε από μπροστά τους σαν να χάνεται μια

εκτυφλωτική ακτίνα στην επόμενη γωνία.

Χάθηκε όπως πρέπει να κρυφτεί για να σωθεί κάτι παρόμοιο.

Δεν ξέρω που πήγε και δεν την ρώτησα ποτέ.

.........................................................................................................

.........................................................................................................

Μου έλεγε επίσης πως νιώθει τον εαυτό της από τους τυ-

χερούς, αλλά το βλέπει αυτό σ' έναν κομματιασμένο κα-

θρέφτη και γύρω του υπάρχουν στάχτες από αρχαίες θυσίες,

και πως το νερό της βροχής ακόμα σβήνει τα αποκαΐδια

και κάνει σαν σειρήνα πάνω στη θερμοκρασία του, νιώθει

σαν ύπαρξη που είναι σαν σπήλαιο, και αυτός ο αντίλαλος

που ακούει εκεί την ορίζει.

Η Φλέρυ Νταντωνάκη έφυγε από τη ζωή τον Ιούλιο του 1998,

και αναπαύεται στο κοιμητήριο της Παιανίας,

πλάι στη αγαπημένο της Μάνο Χατζιδάκι.

Βιοι Αγίων.

Απόσπασμα από τα βιβλίο.