Ποιός μου χτυπᾷ τὸ τζάμι;
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε.
Δὲν εἶμαι ῾δῶ.Ἐδῶ κατοικεῖ ἡ Μοναξιὰμὲ μόνιμη νοικάρισα τὴ Πλήξη.
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Μάταια χτυπᾶτε.Ἐγὼ δὲ μπορῶ ν᾿ ἀνοίξω.
Δὲ μπορῶ νὰ συρτῶοὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μου,
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ ἄλλου κόσμου.
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Δὲν εἶμαι ῾δῶ.
Ἐδῶ εἶν᾿ ἕνα ξερὸ ἔντομοσ᾿ ἕνα κόσμο, -φέρετρο-ὅπου ἀπαγορεύεται -μὲ κίνδυνο ἀνάστασης-ἀκόμη κι ὁ θάνατός σου!
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Κάνετε λάθος.
Λάθος στὸ σπίτι.
Λάθος στὴ πόρτα.
Λάθος στὸν αἰῶνα.
Λάθος. Λάθος. Λάθος!
Γι᾿ αὐτὸ πάψτε.
Πάψτε -γιὰ τὸ Θεό- νὰ μοῦ χτυπᾶτε!
Σᾶς τὸ ξαναλέω- μή!Ἐδῶ δὲ κατοικῶ ἐγώ.
Ἐδῶ κατοικεῖ μία αἱμοβόρα κι
ἀκροβάτισα ἀράχνη,
ποὺ πρὶν λίγο ἔφαγε μία πεταλούδα.
Μιὰ χρυσή, λεπτὴ πεταλούδα,
ποὺ -ἀλίμονο- εἶχε τ᾿ ὄνομά μου!
Ἄρα δὲν εἶχα ἀγαπηθεῖ,
αὐτὸ ἦταν ὅλο
Ἴσως ἀνόητα ὑποδύθηκα τὸ ρόλοΓελωτοποιοῦ πολὺ μετρίας κλάσηςΛησμονημένος
σὲ μιὰν ἄχρηστη ἀποθήκη
Ἠλίθιος κοῦκλος μὲ σπασμένη μύτη.
.......................................................................................................................
Ὁ σταχτὺς θάνατος
Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί-
θαρροῦσα ὡς τώρα...πῶς ὅλα τὰ πράματα
βαδίζουν στὴ γῆμὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα.
Ἡ Χαρὰ ἄσπρη.Ἡ Θλίψη χλωμή.
Ὁ Ἔρωτας ρόδινοςΟ Θάνατος μαῦρος.
Ἔτσι θαρροῦσα...
Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου,
μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα.
Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα.
Ἔτσι νόμιζα.
Μα μιά μέρα...Μιά μέρα -φίλοι μου καλοί-
ένα σταχτύ σύννεφο άφησε τον ουρανό του κι έπεσε στη κάμαρά μου.
Και τότε... όλα...
έχασαν το χρώμα τους.
Η Θλίψη έγινε σταχτιά.
Σταχτιά κι η χαρά.
Σταχτύς κι Έρωτας.
Και σταχτύς -αλίμονο- κι ο Θάνατος.
Ω Σειρήνα, εσύ...
Εσύ που τα 'βαψες όλα.
Που τ' άλλαξες όλα,
γιατί δεν άφηνες το Θάνατο-τουλάχιστον αυτόν-
να με πάρει με τ' αληθινό του χρώμα;
8 σχόλια:
ΚΑΛΗ
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ !
έχεις την αγάπη μου.
πάντα θα είμαι εδώ για σένα :)
Ευχαριστω και σε σένα καλή χρονιά
με αγάπη και υγεία στους ανθρώπους που αγάπας.
γεια και καλή χρονιά από ένα νέο μπλόγκερ! Το ποίημα αυτό μου θύμησε Οδυσσέα αλλά και μαύρα πανιά σε παλινοστούν καράβι. Τα είχες υπόψη σου όταν το έγραφες? Με το συμπάθιο, ρωτάω για να εμβαθύνω στους συμβολισμούς σου, δεν μπορώ να περιορίζομαι στο αναβλύζον συναίσθημα του παραπόνου. Κάτι ιστορικό κι επαναστατικό θα ανακαλύψω μέσα του, δεν μπορεί! :)
Σε καλωσορίζω, εννοείς το «έτσι…απλά» ή το ποίημα του Μενέλαου Λουντέμη; Αν εννοείς το έτσι απλά δηλ το προηγούμενο όχι αυτό που ένοιωθα ήταν θλίψη αλλά πάντα όταν γράφω αφήνω στον άλλο να καταλάβει ότι θέλει να κάνει το ποίημα δικό του δεν έχει σημασία για ποιο λόγο το έγραψα ή τι ένιωθα όταν το έγραφα σημασία έχει ο άλλος τι παίρνει διαβάζοντας το.
ναι, εννοώ το "έτσι..απλά",
δεν με ενοχλεί το ύφος και το αίσθημα, απλά δεν μένω σε αυτό, πάντα ψάχνω φιλοσοφικό και ιστορικό status στην ποίηση. Εξ ου και η ερώτηση για τα πανιά :)
Το ξέρεις βεβαίως ότι και η ποίηση μπορεί να έχει θεματική ενότητα, πως λέμε ένα βιβλίο είναι αστυνομικό, θρίλλερ ή ρομαντικού περιεχομένου. Πιστεύω ότι και οι αναγνώστες της ποίησης έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν εκ των προτέρων (περίπου) ένα ποίημα που ανήκει θεματικά πριν διεισδύσουν. Ο ποιητής δεν ξεκαθαρίζει πάντα και δεν πρέπει, αλλά πιστεύω όταν ρωτάται ότι οφείλει τουλάχιστον αν απαντά, έγώ προσωπικά δεν εκτιμώ το "ότι κατάλαβες και ότι πήρες από το ποίημα" εκ μέρους του ποιητή. Όταν ένας αναγνώστης θέτει μια ερώτηση στον ποιητή, πιστεύω ότι ο ποιητής θα έπρεπε (αν θέλει) να τοποθετηθεί ή και να εξηγήσει. Τι πιστεύεις εσύ?
ΛΑΘΟΣ!!!!!!!!!!! ΣΥΓΝΩΜΗ!!!!!!!!!!!!
τώτα συνειδητοποίησα ότι εννοούσα το ποίημα "σταχτύς θάνατος" και είναι του Λουντέμη? ΟΥΠΣ! Νόμιζα πως ήταν δικό σού (νοιώθω χαζός, αλλά δεν έχω διαβάσει Λουντέμη εδώ και πολλά χρόνια, λέω να ξαναρχίσω :p), γι αυτό κι οι ερωτήσεις για τον Οδυσσέα! Ρωτούσα για να μου πεις τι εννοούσες, ενώ έπρεπε να ρωτάω το Μακαρίτη! Συγνώμη, αλλά το ερώτημα για τις απαντήσεις του ποιητή παραμένει. Τι νομίζεις?
Ναι συμφωνώ όταν ρωτάει ο αναγνώστης ο ποιητής να απαντάει.
Μην ζητάς συγνώμη τα λάθη ανθρώπινα. :)
καλό μήνα
Δημοσίευση σχολίου