Σάββατο 30 Ιουνίου 2007

Σιωπή...



Σωπαίνω και η καρδιά μου χτυπά τα πράγματα μου στην πόρτα .



Ένα κλειδί ,ο κόσμος μια σταγόνα στη ζωή μου.



Πρώτη φορά ,πρώτη αγκαλιά .



Σιώπα τα αστέρια γελούν ,και ο ουρανός κλαίει .



Δροσιά, και ζέστη αναβλύζουν από ‘σένα.



Τα φώτα χαμηλώνουν



η μυρωδιά σου ξεχείλισε πέρα από ‘μενα



δεν σε φτάνω, δεν μπορώ.



Άνθρωποι νέοι, γέροι, και ‘γω άλλού,



Εσύ η προδοσία πέρα απ’ το όριο, η προέκταση της αμαρτίας μου.



Σκεπάζω τη γύμνια μου με τον φόβο μου.



Και η φωνή μακραίνει γίνεται αντίλαλος στα αφτιά μου



Σιωπά, τα αστέρια γελούν και ο ουρανός μαζί τους.



Σημάδι πάνω στο λόφο με τα χρώματα…

Κυριακή 10 Ιουνίου 2007

Στο μπλε του σκοταδιού


Στο μπλε του σκοταδιού ξεσπάω
λησμόνησα το δρόμο που με έφερε εδώ
λακτίσματα, σφυρίγματα, λικνίσματα τρελά
χορός! χορός!
Χωρίς σχέδιο πτήσης πλανιέμαι πάνω
στις στάχτες του δικού σου ουρανού
αποποιούμαι το φως, τον ήλιο
ενστερνίζομαι το ψιθύρισμα της θάλασσας,
κι εσύ η αμαρτία πέρα απ’ το όνειρο
βάζεις φρένο στις άναρθρες κραυγές μου
γράφω λέξεις χωρίς το υποκείμενο λογχίζω το
τίποτα για να έχω λόγω ύπαρξης
μια ανοησία καλά φυλαγμένη και μια φέτα
ζωής σε ένα δίσκο που ολοένα κολλάει.
Χορός! χορός ! χορός !

Κυριακή 3 Ιουνίου 2007

Με την αφή

Με την αφή στα δάχτυλα
τειχίζω το πριν
βάζω ξόβεργα στο ποτέ.
Η γέψη από τρελό νυφοστόλι,
Στο στόμα.
Διαγράφω την ενατένιση στο έρεβος
Και πάνερμος μεσουρανώ

Στο λίγνεμα του σκότους.