Εκείνη είναι η δοκιμασία μου και η απέλπιδα βυθομέτρηση
του πυθμένα μου
είναι η προσευχή μου και η επιλογή
να ζει στην άκρα της απελπισίας
είναι η ένδεια που στύβει το μυαλό
στις αξόδευτες μέρες που παραμονεύουν
ενίοτε κραυγάζουν με την ψυχή χάμω
Όταν φυλακίζεις τα φαντάσματα
εκείνα επιστρέφουν
χωρίς να σε ρωτήσουν σε χρόνο ανύποπτο
εκεί που λες ότι τα νίκησες
τολμούν να απλώσουν το αδιόρατο χέρι τους και να σε αγγίξουν.
Σκέψου
το αιώνιο ρολόι της ύπαρξης να γυρνάει
ξανά και ξανά στα ίδια
ότι έζησες ότι έκανες να γυρνάει πάλι σε σένα
5 σχόλια:
έφυγα γρήγορα καθώς προσπαθούσα να βαστήξω τουλάχιστον ένα ενθύμιο.
μαζί με το ενθύμιο να βαστήξω και ένα 'γιατί;', έστω, κυρίως έστω, χωρίς απάντηση.
πάντα ξέρω ότι τα πράγματα όχι μόνο αλλάζουν, αλλά και πεθαίνουν.
και λέμε: φύσηξε άλλον άνεμος,
ήρθαν αλλιώς τα πράγματα
ορφανέψαμε.
Ελένη μου άνεμος πήρε τα λόγια άνεμος πήρε και μένα...
Να μου είσαι καλά :)
@
"η απέλπιδα βυθομέτρηση
του πυθμένα μου
είναι η προσευχή μου και η επιλογή
να ζει στην άκρα της απελπισίας"
με εκφράζει...
ΣΙΓΑ, ΣΙΓΑ, ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Εγώ δεν είμαι άνθρωπος
Είμαι το τρέμουλο του
Είμαι μια σήραγγα μακριά
Δίχως τον θάνατο του
Ο τελευταίος είναι παιδί
Που κλαίει και γελάει
Στην αγκαλιά της μάνας αυτής
Που το παιδί της δεν πονάει
Εγώ δεν είμαι άνθρωπος
Είμαι η σκιά του
Είμαι το βλέμμα το μακρύ
Που καίει τα σωθικά του
Τ’ όνειρο μου είναι μια στιγμή
Η στιγμή που του άπειρο γεννάει
Στο σύμπαν μ’ έβαλε η ζωή
Και με κυλά με διάπυρο
Σιγά, σιγά θα σου το πω
Σιγά θα σε μαλώσω
Σιγά θα έρθεις προς τα εμέ
Σιγά θα μας ενώσω
Κι άν έχασες των πραγμάτων την ενατένιση
εκείνα δεν σε ξεχνούν
Ξεχνάς που είσαι κέντρο του ενδιαφέροντός τους;
Ώ βροχερό σύννεφο αναλάμπεις έκτακτα φως
Δημοσίευση σχολίου