Έχασα την ενατένιση των πραγμάτων

Εκείνη είναι η δοκιμασία μου και η απέλπιδα βυθομέτρηση

του πυθμένα μου

είναι η προσευχή μου και η επιλογή

να ζει στην άκρα της απελπισίας

είναι η ένδεια που στύβει το μυαλό

στις αξόδευτες μέρες που παραμονεύουν

ενίοτε κραυγάζουν με την ψυχή χάμω  

Όταν φυλακίζεις τα φαντάσματα

 εκείνα επιστρέφουν 

χωρίς να σε ρωτήσουν σε χρόνο ανύποπτο

 εκεί που λες ότι τα νίκησες 

τολμούν να απλώσουν το αδιόρατο χέρι τους και να σε αγγίξουν.  

Σκέψου

το αιώνιο ρολόι της ύπαρξης να γυρνάει

ξανά και ξανά στα ίδια

ότι έζησες ότι έκανες να γυρνάει πάλι σε σένα 

Ένα μικρό παραμυθάκι

Κάθε που ο ήλιος ανταμώνει τη θάλασσα κείνη αλλάζει χρώματα

Και όταν εκείνος της γλύφει με τη γλώσσα του τις αμμουδιές της εκείνη αφήνει

Έναν ανεπαίσθητο ήχο, είναι ο ήχος  των κυμάτων της που σπρώχνει με ελαφράδα τα βότσαλα της  στα γυρογιάλια της

Και τότε ο ήλιος  βάφει τα σύννεφα μαβιά, κόκκινα

Βασιλεύει ευχαριστημένος δίνοντας σε μας τους μικρούς

λίγο από την ομορφιά της δικής του κορυφώσεις

Ως την επόμενη μέρα που θα ανταμώσουν να γευτούν τον έρωτα

Η θάλασσα απ’ την μεριά της χρωματίζεται με τα ομορφότερα κραγιόνια της

Φουσκώνει λίγο ίσα που να φανεί η μεγαλοπρέπειά της   

Μια γυναίκα σε όλο της το μεγαλείο, ο ομφαλός της γης καθώς,

Ανοίγει τα σκέλια της για να υποδεχτεί την νέα ζωή

Μια φωλιά που κουρνιάζουν τα μικρά και τα μεγάλα ψέματα.