Αναζητώντας τη θάλασσα που δεν έχει ενοχές,
με ένα κατάρτι από τυχάρπαστες ανάσες
αρμενίζω στις σιωπές της ψυχή σου.
Γεννήθηκα και φυτεύτηκα στις αμυχές του κορμιού σου,
Είπες να μπήγω στο φως ρανίδες σκότους από τα αναφιλητά μου
Είπες να κάνω γόνιμο το χέρσο χώμα της πνοής μου
Να ξεπλύνω την ανέκδοτη ασυνέχεια του σαλεμένου μου νου
Είπες να ταΐσω το σώμα με τη θέρμη μιας αγκαλιάς.
με ένα κατάρτι από τυχάρπαστες ανάσες
αρμενίζω στις σιωπές της ψυχή σου.
Γεννήθηκα και φυτεύτηκα στις αμυχές του κορμιού σου,
Είπες να μπήγω στο φως ρανίδες σκότους από τα αναφιλητά μου
Είπες να κάνω γόνιμο το χέρσο χώμα της πνοής μου
Να ξεπλύνω την ανέκδοτη ασυνέχεια του σαλεμένου μου νου
Είπες να ταΐσω το σώμα με τη θέρμη μιας αγκαλιάς.
Νεφέλη
6 σχόλια:
Πολύ όμορφο Συννεφένια. Δονούν οι λέξεις σου την καρδιά!
@ απλά,
καλησπέρα
λέξουλα μου εγώ θα σου πω καλημέρα
μια αγκαλιά συννεφάκι γλυκό!
είναι η τελευταία σου λέξη στο ποίημα...
Πολύ πολύ ωραία τα είπες!...
Καλησπέρα.
καλησπέρα και σε σένα Γιωργο
Δημοσίευση σχολίου