Γεννήθηκα μια μέρα που το χάραμα ίσκιους ανέτειλε
και το παιδί που είχα μέσα μου πότε έκλεγε και πότε γελούσε
Γεννήθηκα μέσα σε ένα μύθο
Γεννήθηκα μέσα σε ένα μύθο
που τα κομμάτια του τα χάιδευε δειλά η ελπίδα
και η ψυχή ανάσαινε τους χτύπους της μοναξιάς
Γεννήθηκα μες στην πέτρα
Γεννήθηκα μες στην πέτρα
και η χαρά δεν ήταν τίποτε άλλο
παρά μια ανάσα στο βροντερό γέλιο της καρδιάς
Γεννήθηκα αλφάδι που μετρούσε την υπερβολή
στα σταυροδρόμια της τρέλας μου
για να αποθέσει φόρο τιμής σε αυτό το κάτι που ζύγωνε...
Νεφέλη
5 σχόλια:
μάλλον γεννήθηκες προς την ανατολή μου
και νόμιζα πως ήταν ο ήλιος που με πλάκωνε με τη ζεστασιά του
καθώς εγώ, αραχνοϋφαντο χαρτί πάνω στην πέτρα σου, περίμενα και περιμένω ακόμη να γράφουν καλημέρες οι άνθρωποι
γεννήθηκες στη δύση μου
καθώς κοιμόμουν πάντοτε με τα παιδιά μου στο νανούρισμα των άλλων, δικό μου δε θυμόμουνα ποτέ...
γεννήθηκες, δύση, ανατολή, βοριά και νοτιά
για όλους μας κάπου ταξιδεύει η σκιά σου
χαρχαλεύουν το φως τα χρώματά σου
πηγάζει άδολα η αλήθεια σου
σε ξέρω λίγο.
λίγο;
δε νομίζω.
σε ξέρω καλά
και χαίρομαι που έχεις γεννηθεί.
έτσι γίνεται καλύτερος ο κόσμος. μα ανθρώπους.
κι η φίλη σου, κι αυτή χαίρομαι που έχει γεννηθεί.
κι όλοι.
κι ο φίλος σου.
κι οι φίλοι σου.
κι εγώ.
ένα λαθάκι στο γράψιμο: όχι 'μα ανθρώπους᾿
ΜΕ ανθρώπους.
:)
Ελενάκι μου εγω είμαι ευτυχείς που σας γνώρισα γιατί το φως δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τους Ανθρώπους
@ πριγκήπισσα,
ωραία ταιριάζει ο miro στην ποίηση !
έχεις μήνυμα.
Υπέροχο!
Αλφάδι που μετράει τις υπερβολές μας τούτο.
Ανασαίνει πολλές αλήθειες...
Και πράγματι, η καρδιά δεν θέλει τίτλο.
Δημοσίευση σχολίου