Έρχομαι…
δίνω τροφή στη σάρκα μου
και ακολουθώ το χνάρι
με τη χαρακιά στο αριστερό μάτι.
Πονάω…
μα δεν ακούω τα βήματα της κούφιας ησυχίας.
Το κουβάρι που τύλιξες
κόκκινο αποτύπωμα στο δρόμο της αναμονής,
το πέταξα μα μου γύρισε πίσω,
στις κατακόμβες του μυαλού μου
εσύ κύριε μου σατιρίζεις την αφέλεια του εφήμερου.
10 σχόλια:
"εσύ κύριε μου σατιρίζεις την αφέλεια του εφήμερου".
ή
εσύ κύριε, μου σατιρίζεις
την αφέλεια του αιώνιου;
μακάρι να ξερα...
γιατί εγω νομίζεις ότι ξέρω
χι χι χι
και όμως το εφήμερο και το αιώνιο είναι ιδιότητες που έχουμε και έχουν όλοι και όλα. δεν διαλέγουμε απλά τις καλλιεργούμε
@ σμιχ.,
πού βρίσκεσαι, αδερφέ;
στους στίχους ως μελής. αφού κάποιοι δεν αντέχουν το ύφος μου σκέφτηκα να αναζητήσω αλλού καταφύγιο. λογοκριτής και δόκιμος ποιητής είναι δύο ασύμβατοι ρόλοι
Πού να γυρίζεις;
@aiole, γυρισα από διακοπές γυμνασα λίγο την τεμπελια μου. χι χι χι
πολύ δυνατό!!!! ΜΠΡΆΒΟ
tsiaillis ευχαριστώ, σε διαβάζω ασχετα αν δεν γράφω σχόλια στο blog σου
@ περιμένω το βίδεο :)
Δημοσίευση σχολίου