Παίζει ο θάνατος με το κορμί μου, παίζει σα το μικρό παιδί δίχως να νοιάζεται, παίζει.. Και η ψυχή αθάνατη, μες το κλουβί τρομάζει από τα πειράγματα, το σώμα να μη χάσει.
Σβήνει ο ορίζοντας στο φως, ανατολή καινούργια. Κόλαση, ξυπόλητος να περπατάς απάνω στα λιθάρια. Σμίγει η δίψα με το φως, και της ψυχής τα θέλω.. Το σώμα έγινε Ναός, μα μ΄ άχυρα χτισμένος..
8 σχόλια:
ωραίο, αλλά φύγε το δεύτερο τόνο από το "ματόφυλλων"
Εχεις δίκιο μου ξέφυγε
Παίζει ο θάνατος με το κορμί μου, παίζει
σα το μικρό παιδί δίχως να νοιάζεται, παίζει..
Και η ψυχή αθάνατη, μες το κλουβί τρομάζει
από τα πειράγματα, το σώμα να μη χάσει.
Σβήνει ο ορίζοντας στο φως, ανατολή καινούργια.
Κόλαση, ξυπόλητος να περπατάς απάνω στα λιθάρια.
Σμίγει η δίψα με το φως, και της ψυχής τα θέλω..
Το σώμα έγινε Ναός, μα μ΄ άχυρα χτισμένος..
Καλως ώρισες ανεμε :)
καλώς σε βρήκα σύννεφο βροχής..
ξαμώνοντας στα λιθάρια
Ούτε με τίτλο!...
Συγνώμη που γίνομαι κακός...
Δημοσίευση σχολίου