Η αντοχή μου έγινε πίστη
και η κλίνη μου μισό αποτύπωμα στη θέα του παράλογου
ο πόνος μου διανθισμένα τριαντάφυλλα.
Εγώ είμαι ένα σύννεφο
Εγώ είμαι ένα σύννεφο
που μετάλαβε στην άκρα του ουρανού
το μέλι μιας πανάρχαιας συνουσίας,
κατοικώ στο μαντείο του άπειρου
μετουσιώνοντας το χάος σε εκλάμψεις
εγώ είμαι μια νεφέλη
που γυρνάει σε καιρό αγρύπνιας
να κλείσει τα παραθυρόφυλλα της μάνας γης.
Σε μια αιωνιότητα και κάτι
Σε μια αιωνιότητα και κάτι
ανασκαλεύω το χορτάρι της γης…
το χέρι πού είναι το χέρι σου;
και γω που έμαθα να σέβομαι τον θάνατο
μέχρι να συμπληρώσω την ύπαρξή μου,
έπεσα απ’ την ψυχή μου, χάμω.
Νεφέλη
8 σχόλια:
Είναι απ' τα καλύτερα που έχω διαβάσει εδώ μέσα. Κόντεψα να το φορέσω και να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Συνεργατικό, απ' ότι κατάλαβα.
Το χαίρομαι.
Φιλιά.
Να ξερες πόσο χαίρομαι που σου άρεσ! :)
γιατί ο παλιός είναι αλλιώς...
η αντοχή τελείωσε
η πίστη τελείωσε
η κλίνη
τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια πονάνε
δεν κατανοώ το παράλογο
δεν κατανοώ την ψευτιά
εγώ είμαι ένα σύννεφο
που ο ουρανός του αρνήθηκε την κοινωνιά
το ψωμί το κρασί και το μέλι
σκοτάδι και χάος γύρω
εύχομαι
τα παραθυρόφυλλα της μάνας γης
να με κλείσουν μέσα
σε αιωνιότητα
να γίνω χορτάρι
να με σεβαστεί ο θάνατος
να με πάρει
συμπλήρωσα την ύπαρξή μου
άφησα την ψυχή μου
σε χέρια αγκάθια γεμάτα
σε γλώσσες ψεύτικες
'είμαι μια νεφέλη που γυρνάει σε καιρό αγρύπνιας να κλείσει τα παραθυρόφυλλα της μάνας γης'
Ίσως για να νοηματοδοτήσεις με άλλο τρόπο τα πράγματα, με τους συμμάχους στην παλάμη σου και μια νεφέλη για προστασία,
τους ανέμους του νου να βάλεις σε τάξη.
Κι ύστερα θ' ανοίξεις τις πύλες της.
Γιατί ο παλιός είναι αλλιώς...
Μην κοιτάξεις πίσω, απλά άπλωσε το χέρι σου, θα βρεις το δικό μου.
οι άνθρωποι είναι πλασμένοι να αντέχουν.
επέλεξε την αγάπη σου κι έπειτα αγάπα την επιλογή σου.
Καλη μου ΤΕ σε διαβάζω
γιατί ο παλιός...
γιατί, τι άλλο κάνω, χρόνια τώρα;
με κάθε τίμημα...
η τάξη, ποιο νόημα μπορεί να έχει η τάξη, όταν εμποδίζει την αναπνοή, όταν πια φυλακίζει και καταστρέφει αντί να απελευθερώνει; τούτο με καίει διαρκώς σε όλη μου τη ζωή και όχι λίγες φορές όταν η τάξη έσφιγγε σαν θηλιά στο λαιμό μου δεν δίσταζα να τα τινάζω όλα στον αέρα για να αναπνέω.όχι δεν θέλω να μιλήσει ο νους μου, είναι προιόν της δεσπόζουσας τάξης και γιαυτό μονάχα αναλύει και δεν θέτει δεν καθορίζει. γιαυτό και μιλώ με την σύγχυση, σύγχυση της καρδιάς, αποτέλεσμα του τέλματος της τάξης, που ξεγυμνώνει αυτό το τέλμα και συνάμα το υπερβαίνει ενστικτωδώς. ένα άλμα ζητάω που είναι ίσως και πολλά βήματα μαζί να αφουγκραστώ τους νέους ανέμους και την πορεία τους. η διαίσθηση λοιπόν είναι το μόνο που μου απομένει, μπας και τρυπήσω με τα λόγια μου το χαρτί της μεταμοντέρνας σκέψης
Δημοσίευση σχολίου