Η γραφή

Το διάστημα είναι αίμα κι άλωση-

τη γραφή εγώ χάος όρισα:

εκεί οι λέξεις μου έπεσαν

και το κορμί μου πέφτει

και η κεφαλή ακολουθεί...

Ο χαμένος

Δεν ήταν ανάμεσά μας απόσταση-

Σκόνη το δέντρο της αγάπης,

και η νύχτα αγώγι που κουβαλά τα βήματά μου,

και κουβαλά την έρημο

Δεν ήταν ανάμεσά μας απόσταση-

Η ώρα ήταν γύμνια

κι ένδυμα ο θάνατός μου:

Ο κληρονόμος της άμμου

φέρνει τη μαύρη πέτρα για ψωμί

τον ήλιο, απόσκιο και νερό

Άδωνης

Λίγο άσπρο είναι αρκετό...

Άσε με να πλημμυρίσω την ψυχή σου

σα ρυάκι να κυλίσω στις ζεστές νιφάδες των ματιών σου.

Απέναντι το κέλυφος που σπάει, χίλια χρόνια και ακόμα εκεί.

Πού πας;

Μα δεν μου αποκρίνεσαι.

Να αγγίξω με τα ακροδάχτυλά μου τις παρυφές των ονείρων σου να γίνω το άσπρο της σκέψης σου, το φως που απορρίπτω, να χαθώ σε πλάνες θάλασσες.

Ποιος ορίζει το βιωμένο και ποιος το αβίωτο;
Σαν ψίχουλο σε καθαρό νερό επιπλέεις και αποπνέεις δάκρυ μου, φεγγρίζω το νερό της θλίψης μου, νοσφίζομε τον ίσκιο σου, σταγόνα φθισική το δάκρυ μου ροκανίζει φιλήδονα ανέμους σιωπηλούς.

Γιατί;

Γιατί η θάλασσα είναι ποταμός, και ο ουρανός δρόμος.