Χωρίς τίτλο

Α, αγαπημένε μου ποιητή
Ο ήλιος σμίγει με την ηλιαχτίδα σου
Και η αγάπη στις φλέβες χτυπά δυνατά
Τα δάχτυλα ανάμεσα στα σύννεφα
Παίζουν κρυφτό με τον έρωτα
Και οι στίχοι ω οι στίχοι είναι
Βάλσαμο στις ανείπωτες πληγές
Απόψε αποτάσσω την κόλαση
επιτρέπω και αμφιρρέπω ανάμεσα
στον ήλιο, το φως
Αποσυνθέτω το ζοφώδες απόστημα
του θανάτου και επιστρέφω
άλκιμος σε νερά ανέγγιχτα.

μπλογκοπαιχνιδο

Με απλές οδηγίες οι 5 τυχεροί που θα ανακοινώσω στο τέλος, πρέπει να σχολιάσουν (αν συμφωνούν ή διαφωνούν) 2 φράσεις δικές μου (την 2η και 4η) και να πλασάρουν άλλες 2 (μια ενός γνωστού διανοητή και μια δικής τους εμπνεύσεως) σε 5 άλλους blogger επιλογής τους.
Συγκεκριμένα το post σας πρέπει να αποτελείται από:
1 γνωστή φράση συγγραφέα κτλ που του πασάρει ο συνάδελφος του που τον καλεί να παίξει (δηλαδή εγώ)1 γνωστή φράση συγγραφέα κτλ που διαλέγει ο blogger (δηλαδή εσύ)1 φράση που φτιάχνει ο συνάδελφος που τον καλεί να παίξει (δηλαδή πάλι εγώ)1 φράση που φτιάχνει ο ίδιος ο blogger και την πασάρει στους άλλους 5 (δηλαδή πάλι εσύ)

1. Η γνωστή φράση που δίνει ο Αίολος:
Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο θερίζει την αυγή θανατικό· μαύρα πουλιά του δείχνουμε το δρόμο (Μάνος Ελευθερίου- Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα).

Σχολιάζω:
Ή καλύτερα να το αφήσω ασχολίαστο
ο πόνος και τα δάκρυα είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
έτσι είναι καλέ μου Αίολε ότι δίνεις παίρνεις
κι αν μαύρα πουλιά μου δείξουν το δρόμο θα το δεχτώ

2. Φράση του Αιόλου:
“Τι να’ ναι άραγε αυτό που λάμπει στ’ άβαθα νερά μας αφού το όνειρο ξαπλώνει στο πρώτο νεύμα της αυγής;”

Σχολιάζω:
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη
τους ανθρώπους δεν τους φοβήθικα, μα ούτε και τη μοναξιά
μόνο την αγάπη που φωλιάζει εντός μου.

Η γνωστή φράση που δίνει το sinnefo:

Το να μείνεις καθισμένος μπροστά στο θείο πνεύμα αυτό είναι δειλία
μόνο οι σκέψεις που σας έρχονται όταν περπατάτε αξίζουν.
Φ.Νίτσε.

Φράση του sinnefo:

θέλει χρόνο και
Χώρο
Να ενστερνιστείς τα μέσα σου
Σκοτάδια και
Να μην σε τρομάξει η
Αγριότητά τους.

Πολλούς γνωστούς στα blog δεν έχω, καλώ όμως
την quartier libre και την abttha, και όποιον άλλο θέλει
να σχολιάσει.

Έρπω λαθραία στις σκιές του άγνωστου εσύ,
Ερίζω με τη λαγνεία μου το πίσω μέρος του υποσυνειδήτου
και φράζω με το σθένος μου το μεσόφρυδο της αλλοτινής μου ζωής.
Μια ανήθικη ταλάντευση στην τραυλή υποχονδρία μου
να ισορροπήσω φωνάζοντας στις μύχιες ανασφάλειες μου «υπομονή ο δρόμος κάπου εδώ τελειώνει».
Αγγίζω τις παρυφές των ονείρων μου
και το φως που απορρίπτω είναι παρόν.
Απέναντι η νύχτα χωρίς φτιασίδια, χωρίς ένδυμα...