Και ο ουρανός έσυρε φωνή και ράγισε,

έγινε θρύψαλα στο αντάμωμα της σιωπής

 Συλλαβίζω μες στο σκοτάδι την αχτίδα που μου χάριζες

καθώς ο ιδρώτα σου άφηνε την αλλόκοτη μυρωδιά

της ελπίδας σε σκοτεινές σπηλιές ανομολόγητων πόθων.

Συλλαβίζω την πορεία του φωτός που το φιλί σου άφησε στα χείλη μου και οδηγήθηκα στο μικροσκοπικό σύμπαν της ύπαρξής μου.

Το κάθε σου βογκητό ένα τρεμούλιασμα πάνω στις ράγες του χρόνου κάθε σου χάδι ανεμώνα που αιωρείται στον ουράνιο θόλο της σιωπής. Μέσα στα μάτια σου ανακαλύπτω την πυξίδα {που αρνείται τον βορά για να στοχεύει τον ήλιο}

Απ’ τις θηλές σου αντλώ άνεμο

και μετατρέπομαι σε μια πολύχρωμη φυσαλίδα

που έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι στο χάος χαμογελώντας

οι διαστάσεις του κορμιού σου πληρούν τη θέληση μου

και το κάθε άγγιγμα σου μου ψιθυρίζει πόσο αχαλίνωτος είμαι

βρίσκομαι μέσα σου, μάτια μου, από την επιθυμία να θρυμματίσω το εγώ μου κάτω απ’ τους σταλακτίτες της αιώνιας ομορφιά σου

δίχως άλλο δεν θέλω πια να είμαι εγώ

δεν θέλω πια να μιλώ για μένα

δεν έχω νόημα δίχως εμάς

καθώς μου μιλάς απάτητα φαράγγια και απτόητες κορφές ξεδιπλώνονται μέσα μας καθώς μου μιλάς δεν σε ακούω εγώ σε ακούει το εμείς και

το διαπασών της φωνής σου χρωματίζει με ήχους και ρυθμούς το ξόδεμά μας Πυγολαμπίδες διασχίζουν τα σκοτάδια σου με φρενήρη ταχύτητα

γεννοβολώντας τα πρόσωπα της αγάπης μας

οι καθρέπτες είναι ανύπαρκτοι

καθένα πρόσωπο κοιτά τα άλλα και

από τα βλέμματα τους λαμβάνει την εικόνα του,

σε μια στιγμή το σκοτάδι σου θρυμματίζεται

κάθε θρύψαλο είναι και ένα νόημα με δική του πορεία μέσα στο απόλυτο μηδέν και τα υγρά του κόλπους σου

σταλάζουν στα χείλη μου μηνύματα πλανητών απάτητης σιωπής

Όταν εκσπερματώνω στο κορμί σου

νιώθω ότι φυτεύω και ένα μικρό δεντράκι πάνω στο δέρμα σου

ότι και το σπέρμα μου ανθίζει τριαντάφυλλα

και κάθε φορά τα χαϊδεύω και

καθώς το αγκάθι με τρυπάει σου δίνω το χέρι μου

και πίνεις το αίμα μου και πότε δεν φοβάμαι τίποτα

και η ματαιοδοξία στεγνώνει

καθώς βυθίζομαι μέσα στα μάτια σου

και η καχυποψία εξατμίζεται καθώς ακούω μια φωνή να μου λέει

θέλω να είσαι ελεύθερη

και μέσα στη μηδαμινότητα μου νιώθω πανίσχυρος

Η χροιά της σκέψης σου βάζει σε τάξη ότι παρέμεινε στο κενό και έχοντας τάξη στην ψυχή, μια μέρα μέσα στο χρόνο όλα θα είναι έτοιμα για να μας αποκαλυφθούν

Το μάτι μου κλείνει στην αθέατη πραγματικότητα μιας ξοδεμένης έκρηξης, δίχως σημασία η ροή του λόγου γελάει σαν τεντωμένη χορδή βιολιού, απώτερος σκοπός μου η διαφυγή προς την ελπίδα

Η θέα της παλάμης αναβλύζει στην διφυή αγρύπνια

Από σεμνότητα η ανάσα δακρύζει, αφήνει στον θύτη το χάδι το μισό Παλλόμενες φωνές στον κόσμο των ονείρων τα βλέμματα των παιδιών Σαστίζει η αλήθεια κυλώντας στον κόσμο της αμνησίας

Εκφύω το χαλάζι από συνήθεια, μέσα μου πάγωσε το μάτι

Πριν το μελάνι χώσει τα νύχια του στη σάρκα

Θαμπώνει η σπίθα της εμμονής, η ψυχή συλλαβίζει τα χνώτα

Και σπέρνει συνθήματα σε λάθος παύση

παλινωδεί τα όσα θέρισε σημαδεύοντας στην αρένα των δυσνόητων μηνυμάτων Γιρλάντα υφαίνει η σιωπή που μέσα στα όρια μας κρύφτηκε,

Και το απόλυτο σκοτάδι έκρυψε με τα γεφύρια που δεν χτίστηκαν

Η ανάσα αιωρείται στο δέρμα που αχνίζει δείχνοντας τα δόντια

Της θλίψης στην βροχή

Στο απέραντο της φαντασίας και της θημωνιάς το μοιρογνωμόνιο

Σαν θηρευτής στήθηκα απέναντι στην παραίσθηση

Ανατρέπω το μωσαϊκό των άπληστων συναισθήσεων με πνοή γέλιου

Το μάτι τρίζει πάνω σε ψιχάλα λυγμού,

Ολοζωής σε ένα σταθμό οστεώνομαι σε ψυχή

Ν.Σ

Tο μάνταλο της πόρτας έσπασε απέναντί μου εγώ, δίπλα μου εγώ και πίσω μου το αποσχισμένο κομμάτι της ανήμερης λήθης μου

τη ζωή μου, την έπαιξα στο μπαρμπούτι μια νύχτα σε ένα παιχνίδι με τον κακό μου εαυτό, κέρδισε εκείνος, έκτοτε προσπαθώ να την πάρω πίσω με τον χαμένο χρόνο, και κείνος πάντα ζητάει κάτι παραπάνω, βγαίνω μείον στο δούναι και λαβείν... 

κουβέντα να γίνεται     

μπλογκοπαιχνιδο

Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία - Ενδελέχεια

Κ.Μπωντλαίρ. "semper eadem" Τα άνθη του κακού"

Ας την καρδιά μου, ας τη να στο ψίμα να μεθύσει!
στου ωραίου ματιού σου τ' όνειρο τ΄ωραίου ν' αρμενίσει,
και στων βλεφάρων σου τη σκιά πολύ να κοιμηθεί!