Και αν δεν προχώρησα στην αιώνια λήθη,
φταίει η δειλία μου
και η δυσοσμία του νοτισμένου χνώτου μου
κι αν σωπαίνω είναι γιατί η σιωπή μου γίνεται θρύψαλα στον ουρανό μου.
Τα λόγια τα ‘χω φυλαγμένα στο συρτάρι με τα χερουβίμ του Άγιου πόνου,
σέρνοντας τις γεμάτο ξέφτια παντόφλες του
στο φθαρμένο πάτωμα του σύμπαντος,
εκατομμύρια μόρια συνείδησης κάτω στο δρόμο της λήθης.
Μες στο σκοτάδι
με ορθάνοιχτα μάτια
σκουντουφλάω στα αμείλικτα θέλω μου
και μπουσουλάω με την ανεπάρκεια τους...
