Θυμός που ξέσπασε πάνω μου, και δεν λέει να ξεθυμάνει. Τα λόγια φτωχά , η ζωή λίγη και δεν προφταίνεις, να ζήσεις όσα η καρδιά ζητάει όσα η ψυχή καρτεράει. Έφερα τη ζωή μου πάνω σε τεντωμένο σχοινί, παραπαίω στα όνειρα, στο ψέμα, την αλήθεια. Πάθη που κυριεύουν το κορμί, Έρωτας που σκλαβώνει το μυαλό. Ανάγκη για ζωή…Τούτη την ώρα, τούτη η στιγμή, μια φορά μόνο, μετά κενό. Θρήνος, γέλιο, ένας κλαυσίγελος τρελός που αιχμαλωτίζει τα πάντα γύρω του. Και συ κοιτάς έξω από το σώμα προσπαθώντας να εισχωρήσεις σε κορμιά ξένα σε δρόμους άγνωστους. Όσα η ψυχή καρτεράει….όσα η ζωή ζητάει. Χέρια που ψάχνουν αραξοβόλι στη χίμαιρα που ξέσπασε. Πλανιέται η ζωή μου πάνω στα αστερία του δικού σου ουρανού. Φύλλο κίτρινο το κορμί έπεσε στο χώμα ανήμπορο, κενό, ανούσιο. Ζητείται ζωή που να αντέχει, ζητείται σώμα που να κρατά γερά. Απόψε που η νύχτα χαμηλώνει…απόψε θέλω να αράζω στο λιμάνι σου. Το κορμί να βρει παρηγοριά, οι πληγές να κλείσουν. Πλασμένη από θάνατο και χώμα, γεμάτη σταυρούς η ψυχή, για τις χαρές που δεν ήρθαν, τις λύπες που φώλιασαν μέσα μου. Ωκεανός…και τυλίγω τα χέρια γύρω μου…άγγιγμα δικό σου…κάθε κύτταρο κάθε σπιθαμή. Ωκεανός απέραντος απλώνω τα χέρια στον ήλιο ζητώ βάλσαμο για τις πληγές. Παρακαταθήκη αφήνω την ψυχή…
