Σιωπή τίποτα όλα είναι ξεχασμένα σαν να μην λογαριαζόμαστεΚαι έτσι όπως στέκομαι στην άκρη της μοναξιάς μου σκέφτομαι…σκέφτομαι συνεχώς που να πάρει ο διάολος!
Η μοναξιά μου μια χούφτα χώμα κάτω από άσπρα σεντόνια. Κυνηγά το αστραφτερό μέλλον, και γυρίζει πίσω.
Όλα μπροστά μου και ’γω ούτε που απλώνω το χέρι .Λες και μούδιασε, κατά το ξημέρωμα.
Να μην με αξιώσει ο θεός να ζήσω πολύ θα ήταν κατάρα να είναι λίγο αλλά αυτό το λίγο να είναι όλα!