Σιωπή τίποτα όλα είναι ξεχασμένα σαν να μην λογαριαζόμαστε

Και έτσι όπως στέκομαι στην άκρη της μοναξιάς μου σκέφτομαι…σκέφτομαι συνεχώς που να πάρει ο διάολος!

Η μοναξιά μου μια χούφτα χώμα κάτω από άσπρα σεντόνια. Κυνηγά το αστραφτερό μέλλον, και γυρίζει πίσω.

Όλα μπροστά μου και ’γω ούτε που απλώνω το χέρι .Λες και μούδιασε, κατά το ξημέρωμα.

Να μην με αξιώσει ο θεός να ζήσω πολύ θα ήταν κατάρα να είναι λίγο αλλά αυτό το λίγο να είναι όλα!

Γιατί γουστάρω τη φωνή του

Έχω στήσει ενέδρα...

Η πρώτη μου αλήθεια είναι πως

η αδικία είναι ανεκτή αν και απαράδεκτη.

Δεν έχω όρια

μόνο παρακμιακή πορεία

ο χρόνος απλά στέκει απέναντι

και το παιχνίδι με την πείνα γίνεται

επικίνδυνο στα χέρια του θύτη

ω και το τίποτα η μήτρα που γεννά τα παιδιά του

αγγίζω τα πλεγμένα καρφιά του παράλογου

και συγκρίνω το αίμα με τους νευρώνες

που ακροβατούν στα σκοινιά μιας τρέλας γυμνής

Back to Black

Amy Winehouse - Back To Black
Ανέβηκε από AmyWinehouse - Ανακαλύψτε άλλα μουσικά videos.

Το φθινόπωρο της ψυχής

Εδώ, 

στα μέσα της ψυχής 

να βαστάω τα μπόσικα στις Ερυνίες 

να βάζω τους στρατιώτες μου στη σειρά 

για την αιώνια μάχη 

το αναλόγιο καλά καρφωμένο στα ριζά της ψυχής.

Φαλκιδεύω την απαντοχή 

από τον κυκεώνα της μιας και μοναδικής μου εμμονής 

να μείνω ως έχω στο χάος

 

Ημερολόγιο

 Κράτα με  ζωή, κράτα με γερά μη λαθέψεις και με αφήσεις στα άγρια νερά σου

 κατάρα, ενοχές που βουίζουν  στο μυαλό, σμάρι μελισσών.

Προσεύχομαι μα δεν ξέρω πια προσευχή είναι κατάλληλη για μένα

Ξέρω , μα δεν μετανιώνω για τίποτα

Η ζωή με πότισε σαν καλός κηπουρός να είναι καλά που με φρόντισε,

με πήρε στα έμπειρα χέρια της, με κανάκεψε, με δρόσισε, με κλάδεψε, μου έδωσε

φτερά και μου τα έκοψε να νιώσω το μεγαλείο της

Ευχαριστώ,  ευχαριστώ για όλα

Ευχαριστώ για μένα

Και θέλω να ουρλιάξω 

και η φωνή να ακουστεί ως τα έγκατα της απάρνησής μου 

μια καλοστημένη μηχανή από σάπιες υποσχέσεις 

προς τον ανομολόγητο ερωτά μου 

το θάνατο μου και τη ζωή μου. 

Ακούς, μόνο να με ακούς μόνο, μετά …τίποτα, 

πλημμυρίζω το κατεστημένο της φθισικής  υπομονής μου,  

θερίζω ότι απόμεινε από την αποτρόπαια εκτέλεση του εαυτού μου, 

και γυρίζω πίσω θύτης και θύμα 

ξανά εκεί που η ζωή μου απαρνήθηκε τη ζωή...

Ακατέργαστο

Και αν δεν προχώρησα στην αιώνια λήθη,  

φταίει  η δειλία μου 

και η δυσοσμία του νοτισμένου χνώτου μου 

κι αν σωπαίνω είναι γιατί η σιωπή μου γίνεται θρύψαλα στον ουρανό μου. 

Τα λόγια  τα ‘χω φυλαγμένα στο συρτάρι με τα χερουβίμ του Άγιου πόνου, 

σέρνοντας τις γεμάτο ξέφτια παντόφλες του 

στο φθαρμένο πάτωμα του  σύμπαντος, 

εκατομμύρια μόρια συνείδησης κάτω στο δρόμο της λήθης. 

Μες στο σκοτάδι 

με ορθάνοιχτα μάτια 

σκουντουφλάω στα αμείλικτα θέλω μου 

και μπουσουλάω με την ανεπάρκεια τους...               

Του στιλέτου και της μαγκιάς η σέχτα

κάποιοι λένε ότι

το τάνγκο είναι μια θλιμμένη σκέψη που μπορεί να χορευτεί...

Έχασα την ενατένιση των πραγμάτων

Εκείνη είναι η δοκιμασία μου και η απέλπιδα βυθομέτρηση

του πυθμένα μου

είναι η προσευχή μου και η επιλογή

να ζει στην άκρα της απελπισίας

είναι η ένδεια που στύβει το μυαλό

στις αξόδευτες μέρες που παραμονεύουν

ενίοτε κραυγάζουν με την ψυχή χάμω  

Όταν φυλακίζεις τα φαντάσματα

 εκείνα επιστρέφουν 

χωρίς να σε ρωτήσουν σε χρόνο ανύποπτο

 εκεί που λες ότι τα νίκησες 

τολμούν να απλώσουν το αδιόρατο χέρι τους και να σε αγγίξουν.  

Σκέψου

το αιώνιο ρολόι της ύπαρξης να γυρνάει

ξανά και ξανά στα ίδια

ότι έζησες ότι έκανες να γυρνάει πάλι σε σένα 

Ένα μικρό παραμυθάκι

Κάθε που ο ήλιος ανταμώνει τη θάλασσα κείνη αλλάζει χρώματα

Και όταν εκείνος της γλύφει με τη γλώσσα του τις αμμουδιές της εκείνη αφήνει

Έναν ανεπαίσθητο ήχο, είναι ο ήχος  των κυμάτων της που σπρώχνει με ελαφράδα τα βότσαλα της  στα γυρογιάλια της

Και τότε ο ήλιος  βάφει τα σύννεφα μαβιά, κόκκινα

Βασιλεύει ευχαριστημένος δίνοντας σε μας τους μικρούς

λίγο από την ομορφιά της δικής του κορυφώσεις

Ως την επόμενη μέρα που θα ανταμώσουν να γευτούν τον έρωτα

Η θάλασσα απ’ την μεριά της χρωματίζεται με τα ομορφότερα κραγιόνια της

Φουσκώνει λίγο ίσα που να φανεί η μεγαλοπρέπειά της   

Μια γυναίκα σε όλο της το μεγαλείο, ο ομφαλός της γης καθώς,

Ανοίγει τα σκέλια της για να υποδεχτεί την νέα ζωή

Μια φωλιά που κουρνιάζουν τα μικρά και τα μεγάλα ψέματα.